Andere Tijden Sport - Orhan Delibas

In 1992 knokt Orhan Delibas zich naar de Olympische finale in Barcelona. Dat is het beste resultaat van een Nederlander op de Spelen sinds het goud van Bep van Klaveren 64 jaar eerder. Mentor en vriend Arnold Vanderlyde schat de prestatie zelfs hoger in. Hij noemt Delibas de ‘meest getalenteerde Nederlandse bokser ooit.’ Trainer en tweede vader Hennie van Bemmel roemt zijn reflexen en zijn vechtlust. Nederland omarmt de tot dan toe onbekende bokser uit Gelderland.

Dat is twaalf jaar daarvoor wel anders als zijn vader, die als gastarbeider in Nederland werkt, de 9-jarige Orhan en de rest van het gezin van het armoedige Turkse platteland naar Arnhem haalt. Er wacht de familie Delibas geen warm welkom als ze een woning betrekken in volkswijk Klarendal. Achter de voordeur vinden ze een ‘onreine’ varkenskop. ‘Oprotten’ en ‘terug naar je eigen land’ luidt de boodschap. Vader en moeder Delibas peinzen er niet over om het veld te ruimen. Diezelfde mentaliteit helpt de jonge Orhan erdoor als hij in de buurt en op de boksschool voor vieze Turk en kanker-Turk wordt uitgescholden.

Orhan Delibas knokt zich met een leeuwenhart door zijn jeugd en zijn eerste bokspartijen. Hij is maar voor één iemand bang: zijn vader. Na een gewonnen partij wachten thuis geen complimenten of bij verlies een arm om zijn schouder, maar klappen en scheldkanonnades. In de ogen van zijn strenge vader is een tweede plaats bij een toernooi geen gewonnen zilver, maar verloren goud, een belediging van zijn eer. Het doet Delibas pijn, maar ook nu knokt hij door, jagend op goedkeuring van zijn vader.

Na zijn succesvolle bokscarrière toont Delibas zijn van zijn moeder geërfde zachte kant. Op zijn boksschool en als sociaalpedagogisch werker helpt hij jongelui met allerhande problemen. Hij begint uiteindelijk een kleinschalige woonvoorziening voor mensen met een licht verstandelijke beperking. De stoere bokser leidt het met zachte hand.